Deze on-site meettechnologie biedt telers van groente en fruit de mogelijkheid om met state-of-the-art teelttechnieken te sturen op het duurzaam en stabiel verhogen van het vitaminegehalte in gewassen. Het project onderzoekt tevens hoe de sensortechnologie ingezet kan worden bij de onderbouwing van claims over de voedingswaarde en de gezondheidsvoordelen van producten.  

Het meten van vitamines is al mogelijk, in een laboratorium. Maar het is voor een teler behoorlijk kostbaar om van iedere batch gewassen stalen te nemen en deze op te sturen naar een extern lab voor nutrionele analyse. De huidige praktijk is het product wegen en vervolgens in een tabel opzoeken hoeveel vitamine C per gram een wortel bevat. Dat is de waarde die op de verpakking verschijnt.

“Het specifiek bepalen van inhoudsstoffen om je producten te vermarkten is nu simpelweg te duur. Maar een goedkope sensor waarmee een teler dit zelf routinematig kan bepalen, biedt uitkomt. Niet alleen in het kader van claims, maar ook om de teeltprocessen te innoveren. Je kan dan bijvoorbeeld twee teelttechnieken voor spinazie analyseren en snel controleren of de nieuwe methode ook echt leidt tot een toename van bijvoorbeeld het folaatgehalte in de gewassen. Wij willen de sensor zo maken dat je ‘m kunt integreren in een dipstick en een draagbare sensor die je als teler in de kas of op het veld kan gebruiken”, vertelt Kasper Eersels, assistent professor Sensor Engineering van Universiteit Maastricht/

Binnen dit project brengt iedere universiteit zijn eigen expertise in. “Het ontwikkelen van sensortechnologie is een complex proces. Door met elkaar samen te werken, maak je slim gebruik van elkaars kennis. Vanuit Maastricht zijn we goed in receptoren, dat zijn de elementen in je sensor die je nodig hebt om een specifieke stof in bijvoorbeeld vruchtensap te detecteren. Hasselt en Luik werken samen aan een ‘omzetter’: wanneer de receptor het stofje bindt dat je wil detecteren, moet je sensor ook kunnen waarnemen dat dit gebeurd is. De technische hogeschool in Aken is aan zet om dit allemaal in een handzaam toestel te krijgen. Het klinkt cliché, maar samen ben je echt meer dan de som der delen.”
 

De volgende stap is om te kijken hoe de informatie uit de biosensor en de data geïntegreerd kan worden in voedings- en gezondheidsclaims, zodat ze de consument kan overtuigen van de meerwaarde van een product. “De claims zijn nu vooral gebaseerd op theoretische basis en gaan over alle tomaten, alle appels en alle bloemkool. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen de verschillende soorten. De biosensor helpt om inzicht te krijgen in de voedingswaarde van een specifiek product. Wij willen gaan kijken hoe we de informatie uit de metingen kunnen gebruiken om claims te maken’, vertelt Alie de Boer, voedingswetenschapper en hoofd van het Food Claims Centre Venlo, een afdeling van Universiteit Maastricht.

Dit is volgens De Boer goed voor de teler omdat hij meer inzicht krijgt in wat er in zijn product zit en hierop kan sturen, door bijvoorbeeld een speciaal soort tomaten te gaan kweken met extra veel vitamine C of B1 of met veredeling in te zetten op bepaalde eigenschappen. Voor de teler en de consument is dit volgens de voedingswetenschapper een belangrijke ontwikkeling. “De consument heeft steeds meer behoefte aan informatie over wat er in een product zit. Deze bewustwording is geen hype, die blijft. Als je als teler inzicht kan geven in wat er allemaal voor goede dingen in jouw tomaat, aardbei of wortel zitten, sta je echt 1-0 voor.”
 

Het project Food Screening EMR  krijgt een bijdrage vanuit het Interreg-programma Euregio Maas-Rijn van de Europese Unie. Dit programma pakt problemen in grensregio’s aan te pakken en grensoverschrijdende samenwerking binnen Europa te bevorderen.

Sensor meet vitaminegehalte van groente en fruit | Brightlands